Victor borsuk

Orki – Lofoty, Norwegia

Od zawsze marzyłem, żeby zrobić zdjęcie orek. Jadąc na Lofoty, czułem, że to właśnie tam uda mi się je spotkać — mimo że nie jest to ani oczywiste, ani łatwe. W internecie istnieją strony, które śledzą migracje orek w tym regionie, a spoterzy czekają tygodniami, aż pokażą się na horyzoncie.

Wiedziałem, że muszę tam być. Dotarliśmy do jednej z najpiękniejszych plaż Lofotów (nazwa wkrótce), ukrytej za długim tunelem. Robiłem zdjęcia owcom na tle dramatycznych klifów, gdy nagle moja dziewczyna krzyknęła: „Patrz! Orki!”. I rzeczywiście — przy samym brzegu wynurzały się majestatyczne finy.

Odpaliłem drona i ruszyłem za nimi. Przez dwa kilometry leciałem z tymi zwierzętami, które z zaciekawieniem zerkały w górę. Orki płynęły za ławicą ryb, a wokół mnie krążyły mewy, atakując drona jakby broniły dostępu do tej sceny. To było jedno z najbardziej magicznych doświadczeń w moim życiu.

Oczy

Od zawsze mnie fascynowały. Mówi się, że są zwierciadłem duszy – ja uważam, że są także bramą do nieskończonej historii. Właśnie dlatego w pewnym momencie kupiłem makroobiektyw. Chciałem podejść naprawdę blisko. Tak blisko, by zobaczyć każdy detal: układ tęczówki, połysk światła, strukturę spojrzenia.

Fotografuję oczy od lat, ale pewna sesja zapadła mi szczególnie w pamięć. Liliana – dziewczyna o oczach tak hipnotyzujących, że trudno było od nich oderwać wzrok. Otuliłem jej twarz cienkim szalem, zostawiając jedynie to spojrzenie. Zdjęcie, które powstało, przypomina nie ilustrację, a emocję.

W moich fotografiach, jeśli tylko mogę, wracam do oczu. To tam zaczyna się każda opowieść.

Malediwy Nihilando

Jeśli miałbym nadać swojemu życiu symbol, byłaby to palma. Palma to dla mnie więcej niż tropikalny motyw – to esencja podróży, oddechu, wolności. Towarzyszy mi od początku fotograficznej drogi, pojawiając się na zdjęciach zawsze wtedy, gdy jestem naprawdę sobą.

To ujęcie powstało pierwszej nocy na Malediwach. Nie mogłem spać. Wyszedłem z aparatem, przyciągany przez odgłosy oceanu i nocne niebo. Gwiazdy wyglądały jakby ktoś rozrzucił je po aksamitnej przestrzeni, a palma – ta sama, którą minąłem za dnia – stała się główną bohaterką. Ustawiłem statyw między dziesiątkami małych krabów, które klikały i krążyły dookoła mnie jak żywe mechanizmy.

Siedziałem tam godzinami, rejestrując długi czas naświetlania i każdą sekundę tej magicznej chwili. To było coś więcej niż zdjęcie. To był mój własny kosmos – z palmą w centrum.

Legendarne małpy z Ubud

Monkey Forest w Ubud na Bali – miejsce, które od lat chodziło mi po głowie. Dżungla pełna świątyń i… makaków. Setki, jeśli nie tysiące. Dzikość w czystej postaci, skrzyżowanie mistyki z nieprzewidywalnością.

To nie zoo. To ich królestwo. Małpy są tu wszędzie: na drzewach, dachach, murkach – i w twoich kieszeniach, jeśli nie uważałeś. Potrafią być agresywne, bez pardonu wyrwać jedzenie, okulary, a najczęściej telefony. Potrafią ugryźć. Potrafią się śmiać. I walczyć.

Marzyłem, by być tam z aparatem – w tej dusznej, zielonej przestrzeni, wśród kamiennych posągów porośniętych mchem, sfotografować makaki. Ich mimika, emocje, spojrzenia – zaskakująco ludzkie. Jedno zdjęcie to jak portret. Ale uwaga: patrzenie im prosto w oczy to sygnał wyzwania. Trzeba balansować między fascynacją a szacunkiem.

Moja miłość do palm jest dobrze znana, ale makaki… one są tuż obok. Dzikie, piękne i totalnie nieprzewidywalne. I właśnie dlatego tak bardzo chciałem je uchwycić.